شعر تبدیل به نوری شد که مرا نجات داد. کلمات ناگهان شکل‌ها و شکل‌های فردی به خود گرفتند تا مناظر بصری را فراتر از آن چیزی که من هر روز می‌دیدم، در چند ساعتی که هر هفته، معلم شاعر ما، جان اولیور سیمون، به کلاس درس کلاس سوم ما اختصاص داد، ایجاد کردند. دهانم حالا راهی داشت  در رفتن. برخلاف روزهای دیگر در کلاس که به نظر می رسید همیشه نظمی در مورد چیزها وجود دارد یا پاسخی مورد انتظار برای همه چیز وجود دارد، در طول زمان سر کلاس با استاد شاعر ما آقای سیمون، پاسخ ها در دقیقه ضرب می شود.  یازده سال بعد و به عنوان دانشجوی دوم در کالج، خاطرات آن کلاس ها هنوز باقی مانده است. "

  - کارمن خیمنز،   همه شورای شهر  مدیر دانش‌آموزی '14-'15, Oakland Unified School District, Oakland, CA